Cheetah Farm en Himba’s

Het was druk bij de Otjitotongwe Cheetah Farm. Twee overlander trucks tegelijk met ons op de campsite. De farm zelf is niet veranderd, nog steeds een groot hek om de farm, binnen de hekken lopen 3 cheeta’s, nog steeds dezelfde eigenaar (nu samen net zoon Marius), nog steeds dezelfde tuin ……… alsof het gisteren was dat we hier waren.
 Binnen het hek is het eerst een beetje spannend, de cheeta’s doen in principe niets, maar je weer maar nooit. Je mag ze niet in de ogen kijken, niet van achteren benaderen, niet te dichtbij met je gezicht en geen onverwachte bewegingen. Fabian stapt als eerste naar voren en aait er een over zijn hoofd, daarna volgen we allemaal.
Na het aaien is het tijd om de “wilde” cheeta’s te voeren. Met z’n allen staan we achterin een bakkie en rijden naar een groot omheind stuk land. Daar aangekomen zien we al snel twee cheeta’s liggen. Snel wat foto’s maken en doorrijden. Achterop het land blijven we staan en wordt vlees uit het bakkie gehaald. Even wachten en dan komen er 5 cheeta’s aangerend. Als het vlees wordt weggegooid is het vechten wie het stuk kan bemachtigen en dan snel met de buit er vandoor. In totaal lopen er 9 cheeta’s rond en als we iets verder rijden komen we de andere tegen en hier hetzelfde tafereel. Vechten om het vlees en dan er snel vandoor.
Als laatste rijden we naar een apart stuk land en daar loopt een vrouwtje met vier kleintjes. Als het vlees naar ze toe wordt gegooid benaderen de kleintjes argwanend het vlees. Pakken en opeten durven ze niet. Pas als moeder eraan komt en het vlees pakt, durven ook de kleintjes het vlees te eten.
Volgende dag is het door naar Ongongo Waterfall campsite. Fantastische campsite aan een rivier vlakbij een waterval. Helaas werkt stroom niet en net als Otjitotongwe hier geen WiFi. Dat is even behelpen, maar Karin en ik vinden het prima. En ook Fabian en Lotte accepteren het toch redelijk snel. Helemaal als ze op het idee komen om bootjes te maken van alufolie. Die worden losgelaten in de rivier met rotsen en stroomversnellingen en dan kijken wie de snelste boot heeft. Kun je je best een paar uur mee vermaken 😉
Na een rustig nachtje de volgende morgen vroeg van bed aangezien we een lange rit hebben naar Purros (134 km door en langs rivier) en onderweg nog willen stoppen bij Fort Sesfontein. Qua kilometers valt het wel mee, maar er zullen stukken zijn die we stapvoets moeten rijden. Fort Sesfontein valt een beetje tegen. Nog steeds een mooi fort in niemandsland, maar in mijn herinnering was er ook een soort restaurant bij waar je bijvoorbeeld even kunt stoppen voor een  kopje koffie en apfelstrudel. Helaas is dat niet het geval en na een paar foto’s rijden we door. De weg naar Purros is zeer gevarieerd. We moeten stapvoets door de bergen, dwars door drooggevallen rivier met allerlei keien, over zandpaden (waar Fabian en Lotte hele stukken hebben gereden) en over  stukjes gravelwegen waar we 60 km/u kunnen (en dan vol in de ankers moeten omdat er een klein riviertje stroomt zomers). Na ruim 4 ½ uur zijn we eindelijk in Purros. Aangekomen bij de campsite staat Robbin ([email protected]) al op ons te wachten. Robbin is gids bij de community campsite en in een blog van een Duits gezin zag ik zijn naam staan. Paar maanden geleden heb ik hem gemaild met de vraag  of hij ons rondleiding kan geven. In zijn reactie stond dat dat prima was en dat hij bezig was met eigen campsite, de Purros Canyon  Campsite. Aangegeven dat we dan ook wel bij hem willen op de campsite willen staan. De campsite is een aanrader. Er is op dit moment maar 1 plek en je staat  in niemandsland. Er is een wc en een  douche in de open lucht (warm water via donkey) en verder helemaal niets. Met stenen maken we onze eigen braaiplaats en we zetten de tenten neer waar we zelf willen. Niet de ideale kampeerplek van de kids, maar we blijven hier maar twee nachtjes en daarom vinden ze het prima. In de canyon staat een stevig briesje dus even goed nadenken achter welke bosjes we de tenten neerzetten is wel handig. Met niets in de buurt een mooi klusje voor Fabian en Lotte. Autorijden gaat ze inmiddels goed af 😉
’s Nachts gaat de wind liggen en slapen we heerlijk, totdat ……… twee groepen bavianen ruzie krijgen om 6 uur ’s ochtends. En ik kan je verzekeren dat geluid in de canyon ver draagt. Het lijkt wel of ze naast onze tent de ruzie aan het uitvechten zijn. 
Maar als je al voor 22:00 in bed ligt is wakker worden om 6:00 niet erg. Nature will wake you up, everyday in a different way, zal Robbin later zeggen. En hij heeft helemaal gelijk 😃
Na de wake up call van de bavianen blijf ik nog wel even liggen. Rond 7 uur kruip ik de tent uit en trotseer de kou. De zon komt pas over 20 minuten op en tot die tijd is het ff afzien en dan denk ik toch even aan de winterjas van Karin. Vooraf veel lol om gehad, ook met collega Eddy, maar op dit zou mijn winterjas wel fijn zijn. Na ontbijt halen we Robbin op en gaan we naar een Himba dorp. Ik wil graag zien hoe ze leven en waar ze van leven. De anderen vinden het helemaal niks en gaan met tegenzin mee. Eenmaal aangekomen bij de kraal blijkt het mee te vallen, sterker nog, als we vertrekken is iedereen enthousiast en blij dat we heen zijn gegaan.
We hebben gezien hoe ze okervet maken, ik heb geholpen met het vlechten van een rieten mand, uitleg gekregen over de Himba cultuur, geleerd dat je aan de halskettingen kunt zien wat er in de familie gaande is, dat je aan de haardracht kunt zien wie getrouwd is en veel gezien en gehoord over de dagelijkse dingen en het heilige vuur wat middenin de kraal brand.. Robbin, zelf Himba, fungeert als tolk en vertaalt voor ons alle vragen. 
Op het moment dat we in het dorp zijn, zijn alleen de oma’s en de kinderen aanwezig. De mannen zijn met het grote vee weken onderweg en de vrouwen met het kleine vee ergens in de nabije omgeving. Lotte ziet een van de meisjes spelen met stukjes hout, takjes en touw en  vraagt wat ze aan het doen is, de stukjes hout stellen paardjes voor die lopen in de wei. Vindt Lotte uiteraard leuk om te zien en spontaan besluit ze om een van haar meegenomen schleich paardjes uit de auto te halen en aan Ikehenbra te geven. Het meisje heeft een glimlach van oor tot oor en wil graag met Lotte op de foto. In de auto ligt ook nog een leren bal van Fabian en die wil hij heel graag cadeau doen aan de andere kids. Dolenthousiast poseren ze voor een groepsfoto en dan kunnen we buiten  de kraal nog even voetballen. Wij ballen uiteraard ook even mee en dat vinden ze helemaal super. Na zo’n 20 minuten met de kids gespeeld te hebben is het weer tijd om ge gaan. We worden door iedereen uitgezwaaid en Ikehenbra komt nog naar ons toegerend. Nog steeds een glimlach van oor tot oor en met twee handen haar nieuwe paardje vasthoudend.
’s Nachts is het frisjes in de tent, maar met de extra dekens goed te doen. Om 21:30 duiken we er al in zodat we morgen uitgerust aan een nieuw avontuur kunnen beginnen. Althans, dat is de bedoeling. Deze nacht echter heeft “nature” wel heel vroeg de wekker gezet. Om half 4 gaat een hyena staan huilen/brullen. Daarna lukt het niet echt om weer in slaap te vallen en al helemaal niet als hij later verderop weer begint.
Om half 7 de tent uit, ontbijtje doen en de auto inpakken. Dan door naar Robbin die verderop in een hut overnacht. We brengen hem naar het dorp en rijden door naar Palmwag Lodge. Toen ik belde gaven ze aan dat er wel plek was voor 1 nacht, daarna was alles volgeboekt. Als we aankomen horen we dat andere gasten de volgende dag gecanceld hebben en dat is super. We betalen direct voor twee nachten in dit palmboom paradijsje. We kunnen helaas niet meer aanschuiven bij het diner, maar we kunnen wel lunchen bij het zwembad. Onderweg hebben we geen boodschappen meer kunnen doen en we hebben alleen nog droog brood, water en crackers. Hoop dat de lunch hier goed is.
De lunch kunnen we tot 20:00 nuttigen en op menu staan oa burgers en patat, wraps met kip of gemsbok, verschillende tosti’s met patat, verschillende salades of een game steak met patat. Dat is dus prima, hier kunnen we wel twee keer per dag eten 😜
Aan de bar bespreken we wat we de komende dagen gaan doen. Vanaf Palmwag kunnen we naar Twyfelfontein, maar onderweg geen mogelijkheid om goede inkopen te doen. Terug naar Outjo is een optie, maar wel ruim 300 km rijden. Grote voordeel is dat de Spar daar echt alles heeft en nog meer. Vanaf Outjo kunnen we naar Brandberg en naar Erindi. Als ik bel met Brandberg kunnen we daar pas na het weekend terecht. Dat is pas over twee dagen, maar we zijn het erover eens dat we dat eerst naar Outjo gaan. Waar we de komende twee nachten gaan over achtenachten zien we wel.

Wordt vervolgd

Jan