Poolen en op naar Botswana

Ongeveer 25 km voor de grens is de Zelda campsite en het is een prima campsite. We worden vriendelijk ontvangen door Simeon. De barkeeper, houthakker, manusje van alles en een niet onverdienstelijke pool biljarter (blijkt ’s avonds)
We krijgen een mooi plekje in de schaduw en zetten voor het eerst deze vakantie de tenten op. Iets andere tenten dan tijdens de vorige reis, maar dankzij de goede hulp van Fabian hebben we ze snel opgezet. En dan is er de eerste verrassing, vlak achter onze tenten achter een afrastering loopt een luipaard. Hij heeft daar een groot stuk land en een paar bomen om in te klimmen. Begin dit jaar waren er twee, maar eentje is ontsnapt. Laten we hopen dat deze vannacht zitten waar hij zit.
Kunnen we bij thuiskomst in ieder geval zeggen dat we er eentje hebben gezien.

Na het bewonderen van het luipaard is het tijd voor een ijskoud biertje in de bar en een potje pool met Fabian. Lotte heeft inmiddels ook een zwembad en trampoline gespot en uiteraard moet er even een duik worden genomen. Het water is ijskoud, dus heel lang zwemmen wordt het niet.

Terug bij de tent komt Gregorius ons vragen of we mee willen de dieren eten geven. We mogen de emu’s uit onze handen laten eten, zien hoe het luipaard een groot stuk zebra krijgt en ook twee servals krijgen zebra.

Inmiddels is het donker en koken in het donker is lastig, daarom Simeon gevraagd of hij nog een maaltijd voor ons kan regelen en een uurtje later hebben we lekkere patat met heerlijke stukjes gemsbok en wat salade. Na het eten nog even terug naar de bar en daar wordt Fabian door Simeon uitgedaagd om potje pool te spelen. Vind Fabian wel mooi, helaas kan hij het niet winnen van Simeon (en ik zelf overigens ook niet). Na nog een biertje zoeken we de tent op, het is inmiddels bijna 22:00 uur en morgen een lange (auto)dag te gaan

Slapen op dak van je auto is supergaaf, maar heeft ook een klein nadeel. Als iemand beweegt, beweegt iedereen. ’s Ochtends bij het “ontbijt” dan ook flink gemopper. Wedstrijdje wie het meest last heeft gehad van de ander. Na wat droog brood en crackers met bevroren chocopasta (koelkast stond iets te koud) rijden we om half 9 richting grens. Geen wachtenden voor ons aan de kant van Namibië en ook niet bij de grenspost van Botswana. Formuliertjes invullen kost wel wat tijd maar dat hoort erbij. En als de vriendelijke dame vraagt om de birth certificates is het even afwachten of het goed gaat. Handig als ik ben heb ik bij het maken van een kopie van het document het origineel op de printer laten liggen en op de site van Botswana Government staat dat je de originele documenten moet laten zien. Met een grote glimlach overhandig ik haar keurig de documenten, ze kijkt ernaar en vindt het goed. Pffff, we mogen verder.

Eind van de middag bereiken we Maun, de toegangspoort tot de Okavango Delta. Een drukke stad met veel verkeer. De verkeersregels zijn niet helemaal duidelijk, maar we hanteren zelf de wet van “de grootste auto gaat voor” en dat werkt prima. Zonder ongelukken komen we aan bij The Old Bridge. Een echte backpackers lodge. Super relaxed, uitzicht op de rivier (met volgens een bordje krokodillen), mooie bar met verschillende banken en hangplekken, kampvuur en biertafels. Veel rondtrekkende jongelui hier, auto’s met tenten staan erg dicht op elkaar en in tegenstelling tot Karin en mij vinden de kids het maar niets. Gelukkig overnachten we hier maar een nachtje, dus ze moeten zich maar even aanpassen ;-)

In de bar ’s avonds heerlijke burger Hawaï en burger Spek met Banaan gegeten en de kids wat patat. Morgen in Gweta gaan we gezond koken en wellicht op meerkat excursie

Groet en tot de volgende blog
Jan