Meerkatten

De Garmin leidt ons rechtstreeks van Maun naar Planet Baobab. Grootste gedeelte is rechttoe rechtaan, maar het is flink oppassen. Stukken perfect asfalt waar we 110 kunnen rijden worden afgewisseld door stukken met enorme gaten in de weg waardoor we letterlijk zigzaggend van de linker naar de rechter weghelft gaan. En als we dan weer lekker op gang zijn moeten we vol in de ankers omdat er koeien oversteken. Of er lopen geiten langs de weg die soms wel en soms niet oversteken. Laatste stukje is over een gravelweg en als we een paar enorme Baobab’s zien staan, dan weten we dat we op de juiste plek zijn.
Dit is een campsite die ook de goedkeuring van de kids krijgt. We staan lekker achteraf, hebben een Afrikaanse hut met picknick tafel en een braaiplaats. En jawel, er is een groot zwembad 

Via receptie probeer ik een tocht naar de meerkatten te regelen, maar helaas is alles volgeboekt. Dan maar alle charmes in de strijd gooien, Nomsa (dame van de receptie) overladen met complimenten en blijven lachen. Uiteindelijk zegt ze dat er heel misschien later in de middag nog iets is te regelen. Dus later in de middag maar weer langsgelopen en nog steeds alles volgeboekt. Wellicht dat ze dan zelf met ons mee kan rijden? Ze glimlacht vriendelijk, maar ziet het niet zitten. Ze gaat nog wel even bellen. Nog geen 15 min later komt ze aanlopen, ze heeft iemand gebeld in Gweta en die wil de volgende ochtend wel een extra tour maken. Wel is er een speciale prijs, 750 Pula pp. Is dat wel ok, vraagt ze? Daar hoef ik niet over na te denken, is 250 minder dan ik zag staan op de prijslijst van onze lodge. Yes!!!! En nu maar hopen dat iedereen het leuk vindt 

’s Avonds heeft Karin heerlijk gekookt, macaroni en iedereen heeft zitten bunkeren. Fabian zelfs twee keer opgeschept inclusief prutje en dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Vanaf nu eten we macaroni alleen nog maar “the African way”

Volgende ochtend al voor zessen opstaan en stipt om 6:20 staat Lesego Ketshwanamang bij de poort met zijn oude Landrover en kunnen wij achterop de bankjes plaatsnemen. Buiten nog koud en Karin staat er met een big smile bij. Wat is ze blij met haar winterjas. Alleen balen dat ze haar Dora muts niet meer heeft 
Les rijdt ons anderhalf uur lang vakkundig over zandweggetjes richting de Makgadikgadi Pans en dan staan we ineens voor de zoutvlakte die we de vorige reis hebben gemist. Of beter geformuleerd, de zoutvlakte die tijdens onze vorige trip was ondergelopen met water. Deze keer aan de noordkant i.p.v. de westkant, maar Een mooie bonus waar we niet op hadden gerekend. Vlak voor de zoutvlakte stappen we uit en zien we een meerkatje zijn hoofd uit het holletje steken. Het is het alfa mannetje die de omgeving scant en weer verdwijnt. Minuutje later komt hij weer naar boven, deze keer met twee jonge meerkatjes. Het alfa mannetje gaat op de uitkijk staan een meter of 15 van het hol. Fabian kan hem tot een halve meter naderen en maakt een paar fantastische foto’s. Later kan hij hem zelfs even aaien over de rug.
Lotte zit op de grond bij de kleine meerkatjes en het duurt niet lang of er lopen er 7 rond. Komen ook dichtbij Lotte. Eentje gaat zelfs bijna op haar knie en hand staan en ook Lotte kan ze aaien. Twee hele blijde kids, trip geslaagd.
Op de terugweg rijden we soms dwars door de bush. Les kijkt met een glimlach achterom, I am making my own roads here. Vlak voor we bij Gweta zijn, laat hij vol trots zijn eigen project zien. Ruim 3 jaar geleden heeft hij een stuk grond gekregen van de overheid (iedere inwoner kan verzoek voor een stuk grond indienen en na goedkeuring krijgen ze dat dan gratis van de overheid). In de afgelopen 3 jaar heeft hij van het geld wat hij verdient en de fooien die hij krijgt het terrein geschikt gemaakt als campsite. Later dit jaar hoopt hij open te gaan. Dan heeft hij zijn grote droom waargemaakt en kan hij geld gaan verdienen waarmee hij o.a. een voetbalteam kan sponsoren. Hij heeft voor de jeugd een “voetbalclub” opgericht. Veel jongeren zien de toekomst somber in. Er is weinig werk, vele zijn weeskinderen omdat de ouders zijn overleden aan aids, vele zijn ook besmet door de ouders en er is verder in het dorp helemaal niets te doen. Door voetbaltraining te geven en soms een wedstrijd te spelen blijven ze fit, bouwen ze meer weerstand op, is er een groepsgevoel en hebben ze iets om naar uit te kijken. Terug in Nederland ga ik eens kijken of we nog een set oude Lycurgus shirts hebben die ik kan opsturen.

Na de meerkat tour lekker relaxed rondgehangen en niets meer gedaan. ’s Avonds de braai opgestookt en heerlijke boerewors gegeten. Tis hier genieten!!

Morgenvroeg geen haast, opstaan als we wakker worden en daarna via Nata naar Senyati. Onderweg kijken of we ergens werkende pinautomaat kunnen vinden en zou fijn zijn als we eten in kunnen slaan.

Tot later,
Groet,
Jan